การเล่าขานพินอคคิโอของ Garrone ในปี 2019 ให้เด็กชายไม้ที่มียศฐาบรรดาศักดิ์เข้าร่วมคาราวานเด็กๆ มุ่งหน้าไปยังดินแดนแห่งของเล่นในตำนาน เพียงเพื่อที่จะกลายร่างเป็นลา พิการในการแสดงละครสัตว์ และถูกโยนลงทะเล หนุ่มตาโตที่กล้าฝันที่ลงเอยด้วยการฝังกลบเป็นประเด็นที่ยังคงอยู่ในผลงานของผู้สร้างภาพยนตร์ชาวโรมันวัย 54 ปีคนนี้ คงเป็นประโยชน์มากที่ตัวเอกวัยรุ่นสองคนในโปรเจ็กต์ล่าสุดของเขาไม่คุ้นเคยกับผลงานของเขา แค็ตตาล็อกย้อนกลับก่อนที่จะสมัคร

 

แต่แล้ว อิโอ คาปิตาโน (ฉัน กัปตัน) ซึ่งจะแข่งขันเพื่อชิงสิงโตทองคำในเทศกาลภาพยนตร์นานาชาติเวนิสปีนี้ กลับต้องจากไปในหลายๆ ทาง บอกเล่าเรื่องราวของวัยรุ่นเซเนกัล Seydou และการผจญภัยของ Moussa จากบ้านดาการ์ของพวกเขาไปจนถึงชายฝั่งของยุโรป ภาพยนตร์เรื่องนี้เป็นภาพยนตร์เรื่องแรกที่ Garrone ไม่ได้สำรวจอิตาลีจากภายใน แต่ผ่านสายตาของผู้ที่ทำให้มันเป็นจุดหมายปลายทางด้วยความหวัง ชีวิตที่ดีขึ้น

 

 

“ฉันพยายามเปลี่ยนมุมมอง” เขากล่าวขณะพูดผ่านวิดีโอคอลจากโรม “มันเป็นภาพย้อนกลับของสิ่งที่เราคุ้นเคย เราคุ้นเคยกับการมีกล้องในยุโรป เฝ้าดูผู้คนที่เดินทางมาถึงทะเล บางครั้งก็มีชีวิต บางครั้งก็เสียชีวิต ฉันอยากจะแสดงส่วนที่เราควรรู้แต่ไม่รู้”

 

เนื่องจากจำนวนผู้ขอลี้ภัยครั้งแรกในสหภาพยุโรปเพิ่มขึ้นเกิน 1 ล้านคนในปี 2558 เรื่องราวของผู้คนที่ล่องเรือข้ามทะเลเมดิเตอร์เรเนียนจึงได้รับการบอกเล่าในสารคดีหลายเรื่อง แต่มีภาพยนตร์สารคดีน้อยกว่าที่คาดไว้

 

ภาพยนตร์ปี 2559 ของผู้กำกับ Simon Verhoeven เรื่อง Willkommen bei den Hartmanns (Welcome to the Hartmanns ") ได้รับความขบขันจากความอึดอัดใจของชาวเยอรมัน แต่ปล่อยให้ผู้ลี้ภัยชาวไนจีเรียหน้าใหม่อยู่ท่ามกลางพวกเขาเพียงเล็กน้อยเท่านั้น ใน A Bigger Splash โดย Luca Guadagnino เพื่อนร่วมชาติของ Garrone และออกฉายในปีเดียวกันนั้น ผู้คนที่เรือจอดบนชายหาดของซิซิลีเป็นเพียงเงาในเบื้องหลัง

 

ฉันตระหนักดีว่าหัวข้อนี้จะละเอียดอ่อนเพียงใด ฉันต้องใช้เวลาหลายปีกว่าจะหาแนวทางที่จะใช้ได้

 

แนวโน้มกำลังจะเปลี่ยนไป: ในการแข่งขันหลักที่เวนิส Garrone ขึ้นกับผู้กำกับชาวโปแลนด์ Zielona granica (ชายแดนสีเขียว) ของผู้กำกับชาวโปแลนด์ Agnieszka Holland ซึ่งตั้งอยู่บนชายแดนเบลารุส - โปแลนด์ซึ่งผู้อพยพจากตะวันออกกลางและแอฟริกาเหนือต้องการเข้าสู่สหภาพยุโรป ในปี 2564

 

อย่างไรก็ตาม การ์โรนยอมรับว่า ความเสี่ยงโดยธรรมชาติของการสร้าง “ดราม่าผู้ลี้ภัย” ก็คือตอนจบจะต้องบอกเล่าเรื่องราวของประเภทต่างๆ มากกว่าที่จะเล่าเป็นรายบุคคล โดยวาดภาพผู้คนว่าเป็นเหยื่อที่ไม่โต้ตอบหรือยกระดับพวกเขาให้เป็นวีรบุรุษเหนือมนุษย์

 

“ผมตระหนักดีถึงอันตรายว่าหัวข้อนี้จะละเอียดอ่อนแค่ไหน และฉันต้องใช้เวลาหลายปีกว่าจะหาแนวทางที่ฉันจะใช้” เขากล่าว “แสงนำทางของฉันคือการเป็นจริงกับตัวเองและความเป็นจริงมากที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ และเพื่อให้มันเรียบง่าย – และมันค่อนข้างยากที่จะทำให้สิ่งต่าง ๆ เรียบง่ายเมื่อคุณสร้างงานศิลปะ”

 

ขณะเยี่ยมชมสถานสงเคราะห์ผู้ลี้ภัยในซิซิลี เขาได้พบกับเรื่องราวของเด็กชายอายุ 15 ปีที่ได้รับแรงจูงใจให้บังคับเรือที่บรรทุกคน 250 คนข้ามทะเลเมดิเตอร์เรเนียนโดยไม่มีประสบการณ์ในการเดินเรือใดๆ เลย ซึ่งเป็นกลยุทธ์ที่นักลักลอบขนคนเข้าเมืองใช้มาตั้งแต่อัยการอิตาลีเริ่มต้น ใช้กฎหมายต่อต้านมาเฟียเพื่อจับกุมผู้ถือหางเสือเรือซึ่งเป็นหัวหน้าเรือเมื่อมาถึงยุโรป

 

ไอโอ คาปิตาโน

เพลงแห่งทะเลทราย…โอดิสซีย์ของตัวเอกทั้งสองพาพวกเขาข้ามทะเลทรายซาฮารา

“ฉันกำลังเข้าสู่วัฒนธรรมที่ไม่ใช่ของตัวเอง และเพื่อที่จะสร้างภาพยนตร์ ฉันจะต้องสร้างมันไม่ใช่แค่เกี่ยวกับพวกเขาเท่านั้น แต่กับพวกเขาด้วย” การ์โรนกล่าว “ทุกช่วงเวลาในกองถ่าย ฉันมีคนอยู่ข้างๆ ฉันซึ่งเคยผ่านประสบการณ์การถูกทรมานในลิเบียหรือเดินผ่านทะเลทรายซาฮารามาด้วย ดังนั้นพวกเขาจึงสามารถช่วยฉันเล่าประสบการณ์ของพวกเขาโดยละเอียดได้”

 

ในฐานะตัวเอกของเขา เขาเลือกเซย์ดู ซาร์ ชายหนุ่มขี้อายวัย 17 ปีที่ไม่มีประสบการณ์ด้านการแสดงแต่มีความหลงใหลในภาพยนตร์และดนตรี Moussa ลูกพี่ลูกน้องจอมงี่เง่าของเขารับบทโดย Moustapha Fall ซึ่งมีอายุ 17 ปีเช่นกันในขณะถ่ายทำ ซึ่งเคยเรียนการแสดงมาบ้างในดาการ์ แต่ภาษาถือเป็นความท้าทาย บทภาพยนตร์ภาษาอิตาลีของการ์โรเนต้องแปลเป็นภาษาฝรั่งเศส จากนั้นจึงส่งต่อให้นักแสดงในภาษาโวลอฟ ซึ่งเป็นภาษาที่พูดกันอย่างแพร่หลายที่สุดในเซเนกัล “ฉันทำได้เพียงพึ่งพาเสียงของพวกเขาเพื่อบอกว่าพวกเขาทำได้ดีหรือไม่” การ์โรนกล่าว

 

 

การเริ่มต้นเรื่องราวของเขาในสาธารณรัฐแอฟริกาตะวันตกอาจเป็นตัวเลือกที่ขัดแย้งกันเอง ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา เซเนกัลกลายเป็นประเทศที่ผู้คนอพยพย้ายถิ่นฐานมามากกว่า และปัจจัยขับเคลื่อนหลักสำหรับผู้ที่เดินทางออกนอกประเทศคือความไม่มั่นคงทางเศรษฐกิจ มากกว่าสงครามและความอดอยาก

 

ในแอฟริกา ผู้คนสามารถเข้าถึงโซเชียลเน็ตเวิร์ก สมาร์ทโฟน และทีวี พวกเขามีหน้าต่างเกี่ยวกับยุโรปที่เปิดอยู่ตลอดเวลา

Io Capitano เปิดฉากด้วยภาพของ Seydou มองอย่างเบื่อหน่ายในขณะที่น้องสาวของเขาลองสวมวิกสีส้ม ถักเปียผม และทาเล็บ ไม่ใช่ความทุกข์ที่ทำให้เขาและลูกพี่ลูกน้องต้องการออกจากบ้าน แต่เป็นความปรารถนาในการผจญภัย “ยุโรปกำลังรอเราอยู่” Moussa รับรองกับ Seydou หลังจากที่ผู้เฒ่าของพวกเขาเตือนพวกเขาว่าทวีปนี้จะไม่มีอะไรเหมือนในจินตนาการของพวกเขา “คนผิวขาวจะขอลายเซ็นจากคุณ”

 

“การย้ายถิ่นฐานมีเหตุผลหลายประการ: เพื่อหลีกหนีสงคราม ผลกระทบของการเปลี่ยนแปลงสภาพภูมิอากาศ การมีชีวิตอยู่ในความยากจนข้นแค้น” การ์โรนกล่าว “หัวข้อของภาพยนตร์เรื่องนี้คือการย้ายถิ่นอีกประเภทหนึ่ง ซึ่งเชื่อมโยงกับประชากรของแอฟริกา 70% ของแอฟริกาตอนใต้ทะเลทรายซาฮารามีอายุต่ำกว่า 30 ปี และโลกาภิวัตน์”

 

แม้ว่าการย้ายถิ่นในปัจจุบันจากแอฟริกาไปยังยุโรปมีความคล้ายคลึงกับการย้ายถิ่นของปู่ย่าตายายไปยังสหรัฐอเมริกา แต่เขากล่าวว่ามีความแตกต่างที่สำคัญบางประการ “บางครั้งเราถือว่าโลกาภิวัฒน์ส่งผลกระทบต่อโลกตะวันตกเท่านั้น นั่นมันผิด ในแอฟริกา ผู้คนสามารถเข้าถึงโซเชียลเน็ตเวิร์ก สมาร์ทโฟน และโทรทัศน์ได้เช่นกัน พวกเขามีหน้าต่างเกี่ยวกับยุโรปที่เปิดอยู่ตลอดเวลา และค่อนข้างเป็นมนุษย์และเป็นธรรมชาติที่พวกเขาได้รับแจ้งให้อาศัยอยู่ในสถานที่ที่ดูน่าดึงดูดยิ่งขึ้น

 

มัตเตโอ การ์โรเน ในชุดของ Io Capitano

มัตเตโอ การ์โรเน ในชุดของ Io Capitano ภาพ : เกรตา เดอ ลาซ